Beeldenchallenge

In een verdwaald uurtje gaan kleindochter en ik op zoek naar beelden. De uitdaging is om goed te kijken en ze vervolgens na te doen. We beginnen bij de man die vanaf een hoge stoel het gemeentehuis probeert in te klauteren. ‘Zie je iets geks aan hem?’ vraag ik. ‘Hij heeft supergrote voeten!’ Na drie mislukte pogingen staat kleindochter in dezelfde houding. ‘Snel een foto maken, oma!’ We gaan verder en ontdekken nog meer kunst. De mozaïekbank met zeven kippen, een hond en de tekst ‘Er was eens ..’ is heel aanlokkelijk om op te liggen en als een rasechte diva drapeert ze zich languit op het stenen sprookje. Dan naar het beeld van de fietsende vrouw met kind. ‘Die fiets heeft geen spaken!’ merkt kleindochter terecht op en ze springt in de fietshouding. De volgende in het rijtje is de gedrongen bloemenkoopman die met zijn gezicht diep weggezonken in een hoge kraag stram rechtop staat. Kleindochter klimt naast hem op het muurtje en geeft een perfecte imitatie. Een voorbijganger steekt lachend haar duim op. Bij het beeld van Pandora, die geen rampen maar een vogel uit de doos laat vliegen, vouwt ze zich in duizend bochten, krijgt ze kramp in haar tenen en is foto nummer vijf een feit. Als laatste lopen we naar het meisje met de fluit. Dat beeld is een makkie. Een week later doen we de beeldenchallenge in omgekeerde volgorde en ben ik de pineut. Mijn lenigheid biedt weinig hoop, maar de omstanders hebben de dag van hun leven!