Om half vijf gaat de telefoon. ‘Kunnen we onze afspraak verzetten? De uitdaging is hier compleet.’ Drie uur later zie ik haar op mijn laptop verschijnen. ‘Het is net een laaiend vuur dat zich door het huis verspreidt’, zegt ze. ‘Er zijn vandaag een heleboel mensen overleden, anderen gaan het weekend niet halen. Mijn jongere collega was helemaal van slag. Ik heb hem even apart genomen, want begrip, praten en luisteren helpt.’
Lotte (43) is specialist ouderengeneeskunde en kaderarts palliatieve zorg. Als dokter begeleidt ze mensen in de laatste levensfase. Ze luistert daarbij zo goed mogelijk naar de wensen die voor een ieder uniek zijn in deze fase en kijkt vooral naar de kwaliteit van leven. Dat het in haar vak uitsluitend om oude mensen gaat is een misverstand, ze heeft ook patiënten van 50 jaar. Als opleider geeft ze haar collega’s kennis en ervaring mee.
‘We doen al het mogelijke om een zo goed mogelijk afscheid te creëren. Tijdens de eerste Covidgolf liepen we voortdurend achter de feiten aan. We voelden ons machteloos, hadden het gevoel te falen. Nu weten we meer en kan ik er met iets meer afstand naar kijken. Als de patiënt comfortabel is, het afscheid liefdevol en alles eromheen naar wens verloopt, ben ik tevreden. Maar veel is het wel.’
Ze zucht. ‘Het is wel een reality check hè, we denken dat we onaantastbaar zijn, dat we ons leven in de hand hebben, maar nee dus. En ik baal ervan dat er nog steeds mensen zijn die het onderschatten en soms zelfs ontkennen. Als ik zie hoe laconiek sommigen ermee omgaan. Misschien moeten ze hier een kijkje komen nemen. Ook al word je zelf niet ziek of vallen je klachten mee, je bent een potentiële besmettingsbron.’
Ze vertelt over het schoonzusje dat onlangs overleed, niet aan Covid, maar aan longkanker. Ze toont haar foto via de webcam. ‘Het was een lieve, kwetsbare vrouw die een zwaar en ingewikkeld leven had. Pas bij haar afscheid ontdekten wij hoe geliefd ze was. Dat heeft mij ontzettend ontroerd. Het doet mij nóg meer beseffen hoe belangrijk het is om in die laatste fase niet alleen te zijn.’
Straks gaan we 2021 in. Een jaar waarin deze sympathieke arts nog veel mensen zal zien sterven. Maar zolang ze kan bijdragen aan een goed en waardevol afscheid gaat ze door. Genieten doet ze vooral van de kleine momenten. Kletsen met vriendinnen, hardlopen over de Rotterdamse kade, de wind door haar haren, de warmte van haar gezin. Lotte: ‘Ik koester de mensen die mij nabij zijn en ben dankbaar dat ik iets voor anderen kan betekenen.’
Comfortabel en liefdevol
