Even afstand nemen, lezen, luieren en kuieren. ‘Kuieren?’, vraagt zoonlief, net terug van een lang weekend Lissabon met zeventien vrienden, feesten en vooral veel drank. Wij zitten in Bussy-le-Grand, een klein dorp in Frankrijk. Er wonen zo’n driehonderd mensen waar wij er wel vijf van hebben gezien. Ons vakantiehuis is een verbouwde schuur. Aan de voorzijde de straat aan de achterzijde een veel lager liggend terras. Het is hier doodstil. Vannacht heb ik geprobeerd om foto’s van de overvloedige hoeveelheid sterren te maken, maar net toen ik na lang zoeken mijn bril had gevonden en snapte hoe het moest, ging de straatverlichting aan. Nu heb ik twee heel donkere foto’s met hier en daar wat witte puntjes. Maar vanmorgen was ik net op tijd om de zon boven de kerk te zien opkomen. Dit keer lukte de foto wel. Met die kerk is trouwens iets bijzonders aan de hand. Hoog in de toren hangt een klok die elke ochtend om 7 uur en elke avond om 7 uur twee minuten lang luid en duidelijk van zich horen. Ik zie het helemaal voor me, er hangt vast iemand met zijn hele gewicht aan een dik klokkentouw. Met uitzondering van het weekend, want dan heeft de klok vrij. Om het mysterie te ontrafelen heb ik de toren eens goed in de gaten gehouden. Er ging niemand in en er kwam er niemand uit. Ik denk dat de klokkenluider bovenin de toren woont. Ik ga hem straks maar een stokbroodje, wat kaas en een glas wijn brengen.
De klokkenluider van Bussy-le-Grand
