Wat doe je als je passie bij het theater ligt, maar je ook je middelbare school moet afmaken? Als jij die vis bent die waanzinnig goed kan zwemmen, maar in bomen moet leren klimmen? ‘Mijn ouders, leerkrachten en ikzelf hebben er lang mee geworsteld. Het lukte mij gewoon niet’, zegt Kris (20). ‘Ik ben geen snelle leerling en ik vond de productie van het schooltheater veel leuker.’ Het begint op de basisschool. Kris, die thuis een draaitafel en twee kleine speakers heeft, doet tijdens de weeksluiting het licht en geluid. Niet zelf op het podium, maar ernaast. Dat blijkt een schot in de roos. Op de middelbare school waar elk jaar een muzikale productie wordt opgevoerd, een buitenschoolse activiteit gerund door docenten en leerlingen, raakt hij tot in zijn poriën besmet met het theatervirus. Hij gooit zich er volledig in. Scriptbewerking, de techniek, produceren, monteren, een website bouwen, de begroting en fondsen werven. De voorstellingen worden steeds groter en professioneler en de kritieken zijn lovend. Maar hij moet ook nog afstuderen. Kris zakt voor zijn Havo-diploma. Terugkijkend zegt hij: ‘Ik paste niet in het systeem, zou willen dat scholen meer aan talentontwikkeling doen. Ik ben dankbaar dat er leraren waren die mij steunden.’ Nu is er een film van zijn laatste theaterproductie, coacht hij leerlingen in geluidstechniek en volgt hij op de Herman Brood Academie in Utrecht de opleiding podium- en studiotechniek. Hoewel de coronacrisis flink roet in het eten gooit en hij in zijn stages niet voluit kan gaan, bouwt hij gestaag verder aan zijn droom. Want hij weet zeker dat het theater ooit weer opengaat. ‘Iedereen verlangt ernaar.’ Zelf wordt hij er super blij van. Het is een diepgeworteld gevoel dat hij moeilijk kan omschrijven. Niet alleen het creatieve boeit hem, ook de verhalen die verteld worden. Verhalen waar je soms blij en soms verdrietig van wordt. ‘Het doet iets met je.’ Misschien reist hij ooit als technicus met een gezelschap mee of doet hij de productie van een belangrijk, maatschappelijk relevant stuk. Maar voorlopig is het vooral veel kijken en leren. Hij kan nog alle kanten op.
Een diepgeworteld gevoel
