Daar ligt ze dan. Een leuk, lief, gek mens. Het uitzicht is geweldig, de stad ligt aan haar voeten. ‘U krijgt de mooiste kamer die we hebben’, zeiden ze toen ze met niet te temmen pijnen het ziekenhuis binnenkwam. Dat gaf meteen te denken. Alleen multimiljonairs krijgen de mooiste kamer. Het gaat hartstikke fout met haar. Woekerende kankercellen verspreiden zich in een razend tempo door haar lijf. Er is geen kruid tegen gewassen. Zelfs een mooie tijd met haar gezin zit er niet meer in. Hopelijk kan ze nog naar huis. Een paar dagen misschien en dan is haar leven voorbij. ‘Ik zit in de verkeerde film’, zegt ze. ‘Dit gaat niet over mij.’
In machteloze woede zeem ik mijn ramen. De lieverd is pas 67 en heeft voor zoveel kinderen en ouders iets betekend. Niets was haar te veel. Een arm om een schouder, een woord van troost, je kon haar dag en nacht bereiken. Ze is zorgzaam, spitsvondig en loyaal en had een bijzondere baan, want de kinderen waar het om ging hadden allemaal met kanker te maken (gehad). Ze luisterde en beurde hen op. Ze ging met hen op kamp en fietste vol enthousiasme heel Nederland met hen door. Ook voor de ouders die hun kind verloren stond ze klaar.
Zonder ook maar één keer te twijfelen geloofde ze in hun kracht. En nu laat diezelfde kracht haar in de steek. Ik zeem nog even door. Handen in het sop. ‘Alles van waarde is weerloos’, schreef de dichter Lucebert ooit. Hij had het niet beter kunnen verwoorden.
Een leuk, lief, gek mens
