Chantal (46) is uitvaartverzorger. ‘Als je vroeger tegen mij had gezegd dat dit mijn vak zou worden, had ik je voor gek verklaard. Zoiets verzin je toch niet?’
Het kwartje valt tijdens het overlijden en de uitvaart van haar oma. Ze krijgt het niet uit haar gedachten en gaat op zoek naar een opleiding. Die vindt ze in Zwolle. Ze wordt aangenomen en leert alle facetten van het vak.
Aan de houten tafel in haar keuken in het Friese Tzum vertelt Chantal wat haar werk inhoudt. ‘Als er gebeld wordt dat iemand is overleden ga ik op bezoek. Ik probeer rust te creëren en bespreek wat de wensen zijn. Wassen en aankleden besteed ik uit aan iemand die daar heel goed in is. Zodra de nabestaanden eraan toe zijn, zoeken we een kist of wade uit en een rouwkaart. We maken een tekst en soms een advertentie. Tegenwoordig is alles kleurrijker dan voorheen en er is heel veel mogelijk. Soms beschilderen de kinderen de kist. Het is fijn om hen erbij te betrekken. We maken een draaiboek en tijdens de uitvaart zorg ik ervoor dat alles tot in de puntjes verloopt. Elke uitvaart is uniek. Ik wil dat het voor de nabestaanden een warme, waardevolle herinnering wordt.’
En dan zijn er de wensgesprekken bij leven. Chantal: ‘Soms zijn mensen ernstig ziek, soms nog gezond. Het gaat dan vaak om oude mensen of alleenstaanden. Ze willen zeker weten dat het goed en op hun eigen manier geregeld wordt. Dat geeft rust.’
Om erop te laten volgen: ‘Vroeger raakte ik al in paniek als ik een dood vogeltje zag. Nu hoort de dood bij mijn leven. Je moet als uitvaartverzorger wel empathisch zijn. Voel je niets dan word je een soort robot en kan je er beter mee stoppen. Maar je moet ook weer niet te veel voelen, want dan hou je het niet vol.’
Op dit moment is ze werkzaam als uitvaartleider voor coöperatie DELA. Ze haalt er veel voldoening uit. ‘Ik heb een prachtig vak en mijn gezin houdt mij bij de les. Als het teveel wordt ga ik lekker sporten of met de hond lopen.’
Nel