Middenin een overleg stuurt ze een appje. ‘Het gaat niet goed met mij, mijn focus is er niet meer en ik kan het niet meer volgen. Ik weet niet of ik er bij de volgende vergadering nog ben. Dus neem ik bij deze afscheid. Jullie doen het supergoed. Maak er iets moois van. Liefs.’ Het bericht blaast ons van de sokken. Stilletjes hadden we gehoopt dat het nog een hele tijd zou duren. Joyce was de motor achter ons project. Haar vierjarige zoon is gek van computers en wilde steeds opnieuw het filmpje over de slechte kankercellen zien. Hij probeerde iets met de cellen te doen door met zijn vinger over het beeldscherm te vegen, maar daar is de animatie niet voor bedoeld. Joyce hoopte dat er een game gemaakt zou kunnen worden. Een half jaar later was de eerste versie van de game Kankerspokenjagers een feit. Ze is er ontzettend trots op en wij op haar. ‘Op deze manier kan ik iets achterlaten’, zei Joyce die in het begin fysiek aanwezig was en later vanaf haar bed via een laptop aan het overleg bleef deelnemen. Ze was slim en ad rem en had waardevolle ideeën. In een persoonlijk interview vertelde ze over haar achtergrond, ziekte, partner en haar vier kinderen. Joyce (48) heeft een leiomyosarcoom, een zeldzame vorm van kanker, met uitzaaiingen. Drie jaar hield ze stand. Tot die bewuste vergaderdag in april toen het echt niet meer ging. Op Facebook zag ik een filmpje. Haar dochter heeft haar kist beschilderd. Afscheid nemen is verrekte moeilijk, het went nooit.
Het went nooit
