‘Zal ik nog een extra rondje rijden? Nee, doe niet zo idioot. Je hebt hem zeventien jaar gehad. Het is mooi geweest. Straks sta je opnieuw stil midden op de snelweg’, spreek ik mijzelf vermanend toe. Afscheid van een auto, hoe lastig kan het zijn? Het was liefde op het eerste gezicht. Tot verbijstering van P. die bij de aankoop elke mogelijkheid tot onderhandelen in rook zag opgaan, omdat ik meteen riep dat ik ‘m wilde. Ik heb het jaren moeten aanhoren. Die keer dat ik met open dak op de snelweg reed, het plotseling begon te hozen en de auto in een badkuip op wielen veranderde. De ritjes met mijn kleindochter, ‘zo’n cabrio is vet cool, oma!’ Al die keren dat ik eruitzag alsof ik met mijn vingers in het stopcontact had gezeten, want een open dak vangt altijd wind. En heb je wel eens geprobeerd om met hoge hakken en een korte rok elegant uit zo’n lage auto te klauteren? Succes verzekerd! De keer dat hij mij thuisbracht, ik met twee gekneusde enkels, opgelopen na een val op een Franse begraafplaats, A. bibberend achter het stuur. En die keer dat ik in de wasstraat vastzat. Ik was de antenne vergeten en dus stopten de borstels. Eén halverwege het dak en twee tegen de zijdeuren. Ik kon geen kant op. Na een paar minuten tikte er iemand tegen het raam. De jongen stak zijn hoofd erdoor en riep ‘Hé, moeder van P., wat doe jij nou hier???’ Mijn auto en ik, we hebben lief en leed gedeeld. Het was een mooie tijd.
Hoge hakken
