Er komt een filmpje binnen. ‘Kijk oma, nieuwe gymschoenen, mooi hè!’ Ze heeft ze zelf uitgezocht en ging vastberaden voor roze. Wat hebben meiden toch met die kleur? Op het schoolplein wemelt het van meisjesmensen in roze kledingstukken. Is het not-done dat een jongen in het roze loopt of houden ze er echt niet van? ‘Niet tegen mijn vriendjes zeggen hoor’, fluistert het jochie dat in de roze laarzen van zijn bonuszusje door de tuin rent, ‘dan word ik uitgelachen!’ Ik word er een beetje treurig van. Waar moet het naartoe als je elkaar al op zo’n jonge leeftijd de maat neemt?
Kleurvoorkeuren vinden vermoedelijk hun oorsprong in de prehistorie. Vrouwen moesten bessen en ander fruit zoeken en vielen op paarse en rode tinten, mannen zagen het liefst blauw, want tegen zo’n kleur lucht staken de holenberen en sabeltandtijgers goed af. De tijd ging voorbij, maar de voorkeur bleef.
Twee jaar geleden kreeg ik een tekening van een meisje met daarop een blauwe en een roze knuffel. De blauwe heette Jess en was al op de markt. De roze bestond nog niet. ‘Willen jullie alsjeblieft een roze meisjesknuffel maken?’ stond erbij geschreven. En zo is het gekomen, geen groene, paarse of gele, maar een roze knuffel. Eentje die troost, waar je mee kan chillen en die, als het nodig is, meegaat naar school. Josie is een maatje voor alle kinderen met een vader of moeder, opa of oma met kanker. Want in die wereld zit ik nu eenmaal. En nu staan ze voor de deur, vijfhonderd felroze Josies.
*Jess en Josie zijn te bestellen via Kankerspoken