Kijken

‘Als je niet hebt gekeken, ben je er dan geweest?’ Je hebt van die zinnen die iets met je doen. Je draait ze om en om, noteert ze op een briefje of in je telefoon. Je vergeet ze, om vervolgens te ontdekken dat ze op de gekste momenten weer boven komen drijven. Sinds ik die zin heb gelezen betrap ik mijzelf erop dat ik best vaak als een kip zonder kop rondloop. Dan ben ik al kilometers ver zonder ook maar iets in mij opgenomen te hebben. Vandaag dwing ik mijzelf om echt te kijken. Naar het roodachtig bruin van de natte herfstbladeren. Naar het jongetje met zijn joggingbroek achterstevoren, twee oranje koordjes bungelend op zijn billen. Naar het bibberende hondje van de keurig gekapte Limburgse dame. Naar de, van de allereerste vlokken gemaakte, kleine sneeuwpop. Naar de vrouw die aan de bibliotheektafel zit te lezen en tot tweemaal toe liefdevol afscheid neemt van haar man.Door beter te kijken zie je dingen die je normaliter over het hoofd zou hebben gezien. Het is alsof je dieper ademt. Het maakt je wereld intenser, dwingt je om even stil te staan. Maar om te weten of je er echt bent geweest mag luisteren, voelen en proeven natuurlijk ook. Want soms is goed kijken ondoenlijk of ben je letterlijk blind. Zo struikelde ik vannacht bijna over een enorme houten olifant in onze kamer. Als ik mijn zintuigen had ingeschakeld, had ik hem opgemerkt. Ik had natuurlijk ook gewoon het licht aan kunnen doen.