Leesclub

De tassen zijn uitgepakt, de bedden opgemaakt en de etenswaren ingeruimd. We zitten in de tuin op een vakantiepark in Lauwersoog. Om ons heen bloeiende meidoorns. Op tafel: wijn, noten, kaas, stokbrood en het boek ‘Ik kom hier nog op terug’. Onze leesclub ging in 1996 met zes vrouwen van start. Een van ons stapte uit het leven. Ook vandaag toosten we op haar, ze is er altijd bij. De formule van de leesclub is in 27,5 jaar onveranderd gebleven. Iedereen brengt een of meerdere boektitels in. Bij voorkeur een schrijver, thema of cultuur van wie of waarover we nog niets hebben gelezen en als het kan niet meer dan 600 pagina’s. Er wordt gestemd en bij de bespreking, die het meeste vuurwerk geeft als we het niet met elkaar eens zijn, benoemen we wat ons raakt en wat ons tegenstaat. In het boek ‘Ik kom hier nog op terug’ gaat de hoofdpersoon terug naar het verleden om iets goed te maken. Dat roept onvermijdelijk de vraag op hoe dat met ons zit. Terwijl een parmantige nachtegaal luidkeels een solovoorstelling fluit, gaan we op aangename wijze de diepte in. ‘Sommige zaken in ons leven hadden best wat minder heftig mogen zijn’, is de conclusie. Maar goed maken? ‘Nee’, klinkt het ferm. ‘Het ging nu eenmaal zoals het ging’. De volgende dag wordt er gezwommen, maken we een fietstocht en wordt er op een nieuw boek gestemd. Want na 177 boeken en 59.554 pagina’s doen we nog steeds ons stinkende best om ons brein actief te houden.