By Nel

Onverwachte vragen

Bij het taalcafé is het elke woensdag spannend wat het gaat worden. Niet alleen komen onze bezoekers uit alle delen van de wereld, ook het niveauverschil is groot. Van vrijwel analfabeet tot universitair geschoold en van mensen die hier nog maar heel kort zijn, tot mensen die al jaren in Nederland wonen. Als vrijwilliger probeer je hen iets van de Nederlandse taal te leren door samen te praten, te lezen of een spel te doen. Vandaag word ik omringd door zeven vrouwen. De jongste is 34, de oudste 83 jaar en ze komen uit Marokko, Bali, Oekraïne, Thailand en Peru. Al in de eerste minuut vraagt een van hen hoe het zit met gecondoleerd en gefeliciteerd. Die had ik niet zien aankomen. Je kunt je voorbereiden tot je een ons weegt, maar zij hebben de meest onverwachte vragen. Na de uitleg pluizen we de familieleden uit en gaan we verder met de letterkaarten. De keuze valt op de letter P en de woorden vliegen over tafel. Met papier, prijs, pop en proost maken we zinnen. Het gaat elke week een stukje beter en is hartstikke waardevol. We geven woorden aan wat we zien en doen en tijdens het uitbeelden van het verschil tussen lopen en rennen lachen we zo hard dat iedereen om ons heen meegeniet. De lucht zindert van energie. Dan is tijd voor koffie. We proosten met onze bekertjes en ook daar knopen we een verhaal aan vast. Anderhalf uur later is het mooi geweest. We hebben ons suf geoefend en vooral veel plezier gehad.