By Nel

Op zoek naar het onverwachte

Haar schelpenfoto’s zijn ronduit magnifiek. Elke keer als ik er een voorbij zie komen, denk ik wauw! Maar ook haar andere foto’s mogen er zijn. Sinds haar man 6,5 jaar geleden na een kort ziekbed overleed is Dominique (52) elk weekend buiten te vinden en altijd gaat de camera mee. Soms gaat ze er met vriendinnen op uit, vaak ook alleen. ‘Je kunt iemand moeilijk ’s morgens om 7.00 uur uit bed bellen’, lacht ze. Ze waren meer dan zevenentwintig jaar samen en vormden met hun twee zonen een hecht gezin. Toen Richard wegviel moest ze het leven opnieuw vormgeven. ‘Al mijn zekerheden waren weg. Wie was ik? Wat wilde ik? Wat kon ik?’ Al snel merkt ze dat ze rust vindt in de natuur. Daar kan ze de innerlijke chaos en hectiek buitensluiten. Maar ook het buitenland trekt. Cultuur opsnuiven, nieuwe mensen ontmoeten. ‘Soms voelde het alsof ik op de vlucht was. Maar voor mij was het goed. We waren altijd al aan het ontdekken. Dat heb ik op mijn eigen manier voortgezet. De jongens doen hetzelfde en dat is mooi om te zien. Ze hebben duidelijk onze genen.’ Dat ontdekken doet ze altijd en overal. Zomaar wat rondstruinen, kijken wat ze tegenkomt, op zoek naar het onverwachte. ‘Ik heb door zijn overlijden anders leren kijken. Mooie dingen hoeven niet groots te zijn. Een schelp op een door de wind gevormde zandformatie, een druppel aan een tak, de weerkaatsing van het licht, dat wil ik vastleggen.’ We lopen over het strand en het is koud. Een kleine, hoog op de poten staande drieteenstrandloper dribbelt parmantig voor ons uit. Mijn verkleumde vingers doen een poging wat aantekeningen te maken. ‘Ik heb veel opgeschreven, maar heb het nooit meer teruggelezen’, peinst ze. ‘Achteraf gezien stond ik lange tijd in de overlevingsstand. Het duurt een hele poos voordat je jezelf weer vindt.’ Ze gaat door de knieën om een foto te maken en wijst naar de ribbels in het zand. ‘Bijzonder hè. De natuur verandert continue, niets blijft hetzelfde.’