Pluviofielen

Het schaap aan de overkant van de sloot kijkt stomverbaasd. Wat doen die twee zeiknatte tweevoeters daar in dat weiland? Zijn ze wel goed bij hun kop? Zien ze dat rode pijltje niet? Lopen ze wéér verkeerd. Aan deze kant van de sloot is het veel beter. Nou ja, dat mekker ik wel, maar ook dit weiland is een zwembad. Wat een raar stel, de een op sportschoenen, de ander op wandelschoenen. Toch lopen ze stug door. En dan ook nog lachen en kletsen. Hebben ze buienradar niet geraadpleegd? Kijk, nu klimmen ze over het hek … 
Wat het schaap niet weet is dat Ans en ik niet van suiker zijn (mijn moeder zou poppenstront zeggen). Weer of geen weer, we gaan. De Neskaagroute is een ontdekkingstocht door het groene ommeland van Schagen, aldus de flyer. Nou, dat is het zeker. Na het schaap stuiten we op een stuk plas-dras, grasland dat voor de weidevogels onder water is gezet. Even ben ik bang dat ook het dertig centimeter brede dijkje onder water ligt, maar het gaat nog net. Een trekpontje en een overstap verder ligt Ans op haar achterste. Uitgegleden in de modder. Hikkend van het lachen lopen we verder. Dijkje, modder, kapelletje, modder, zon, wolken, modder, regen, regen, regen. Aan het eind is er koffie in restaurant De Posthoorn. Iedereen op z’n zondags gekleed, wij met soppende schoenen en oren vol prut. Thuis wacht een heerlijk warme douche. Vandaag las ik dat deze ziekte een naam heeft: we zijn pluviofielen ofwel mensen die van regen houden. Maar ik wel met mate.