By Nel

Stortbuien

De barometer staat alweer op ‘schoon weder’, maar tjonge wat ging het tekeer. Woeste Willem was er niks bij. De bomen in het park zwiepten vervaarlijk heen en weer, de lucht kleurde eerst diepzwart en daarna groen. ‘Niks aan de hand hier’, riep een vriendin die op dat moment aan de telefoon hing en 150 kilometer verderop bivakkeerde. Het lukte nog net om als bewijs wat foto’s te sturen als het losgaat. Binnen een paar seconden is de achtertuin in een zwembad veranderd. Regen roffelt op de ramen en stroomt overvloedig de slaapkamer in. De goten kunnen het water niet aan en slaan op hol. Handdoeken, lakens, pannetjes en schalen, niets helpt. Stortbuien worden afgewisseld met hagelstenen en in de voortuin vormt de afvoer een spuisluis. Alleen de binnenvaartschepen ontbreken nog. De familieapp draait overuren. Zoon 1 is net thuis nadat hij met vrouw en kinderen naar de dierentuin is geweest. Ook bij hen gutst het water uit het plafond en over de drempel. Zoon 2 prijst zich gelukkig met zijn hoge bus waarmee hij slalommend de omhoogvliegende putdeksels ontwijkt. Er volgt een filmpje van door de straat suppende mensen en kinderen die zich joelend laten overspoelen door hoog opspattend water. Wat een spektakel! Het noodweer houdt aan en zoon 2 duikt met kleren en al zijn plastic zwembad in om een rondje te gaan zwemmen. Als alles achter de rug is, gaan ook wij met opgerolde broekspijpen de straat op. Iedereen praat erover. Zo’n bizarre weersituatie geeft een gevoel van saamhorigheid.