Het is de hoogste tijd om herinneringen op te halen en bij te praten. Hans (67) was van 2005-2021 burgemeester van Heiloo. Ooit stond hij samen met een collega burgemeester op een strobaal. Omdat het ding wiebelde moesten ze elkaar stevig vasthouden. Hij gaf er met veel plezier een politieke draai aan. Mijmerend: ‘Als ik terugkijk zie ik een duidelijk omlijnde periode, waarin ik precies wist wat het leven van mij verwachtte. De tijd die voor mij ligt is veel minder duidelijk. En dan is er nog zoiets als een onzichtbare eindgrens. Tijd is maar een raar iets’, concludeert hij. Gelukkig is er nog genoeg te doen. Hij somt de stichtingen en organisaties op waar hij bestuurswerk voor verricht. Lachend: ‘Ik kan het gewoon niet laten, op de lagere school was ik al voorzitter van de rolschaatsclub.’ In zijn jeugd was hij veel buiten. Met vriendjes naar de sluis van IJmuiden, waar de bemanning vanaf de schepen muntjes naar beneden gooide die de jongens verzamelden, hutten bouwen, kampvuurtjes maken en vooral veel voetballen. Op de middelbare school wil het aanvankelijk niet erg vlotten, maar uiteindelijk behaalt hij toch zijn diploma. Juist door die ervaring en de vele verschillende baantjes en banen, kan hij invulling geven aan zijn werkzame leven met als eindpunt zestien jaar Heiloo. ‘Het waren heerlijke jaren en ik heb er enorm van genoten. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet boven maar tussen de mensen stond. Ik denk dat de mensen dat ook zo hebben ervaren. Natuurlijk heb ik pittige beslissingen moeten nemen, maar dat hoort er nu eenmaal bij.’ Nee, in een gat is hij niet gevallen. Er was geen overgang van belangrijk naar niet-belangrijk, want als burgemeester heeft hij zichzelf nooit belangrijk gevoeld. Hij vond het vooral fijn om iets voor anderen te kunnen betekenen. En nu zijn er andere klussen en hobby’s: de kleinkinderen, wandelen met vrienden, op vakantie naar Engeland; zijn nette pak komt alleen nog bij speciale gelegenheden tevoorschijn. Ook zijn vrouw Els is met pensioen. Dit jaar kennen ze elkaar vijftig jaar. Hans: ‘Soms knijp ik haar even in de arm. Dan zitten we in de achtertuin aan een kop koffie of een glas wijn. Is dit echt? Hebben we dit wel verdiend? Wat zijn we toch bevoorrecht!’
Tijd is een raar iets
