Verstilling

Hij heeft de smaak te pakken. ‘In de toekomst ga ik zeker opnieuw. Maar dan in mijn eentje, voor langere tijd en via de bergen. Het vaste ritme van lopen, eten, drinken en slapen creëert rust in mijn hoofd. Ben (53), net terug van een weekje Camino, woont sinds een jaar weer in zijn geboortehuis. Op zijn gitaren, een paar affiches en een foto van zijn overleden vader na, is het ruim en licht. Kort schetst hij zijn geschiedenis. Na een onbezorgde jeugd en een leuke studietijd, krijgt hij op zijn 23ste kanker. Zijn herstel verloopt voorspoedig. Hij trouwt met zijn jeugdliefde, waarna het stel twee meisjes uit India adopteert. Al snel gaat het met zijn huwelijk bergafwaarts. ’Het was de combinatie van onze persoonlijkheden’, zegt Ben. ‘Vijfentwintig jaar lang heb ik gedacht dat het met de juiste hulp en therapie wel goed zou komen. Maar het was en bleef knokken. Nu pas merk ik hoezeer ik mijzelf ben kwijtgeraakt. Ik wilde niemand tot last zijn, paste mij altijd aan. Drie jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt, ik besefte dat ik niet meer gelukkig zou worden. Mijn kinderen staan op eigen benen en doen het goed, mijn ex-vrouw heeft een eigen appartement. Ik heb mij lang schuldig gevoeld, maar ik heb er echt alles aan gedaan.’ Bedachtzaam roert hij in zijn thee. ‘Die reis naar Santiago, was dat een afsluiting?’ Hij kijkt mij verwonderd aan. ‘Ja, nu je het zegt, zo voelt het wel. Blijkbaar had ik een einddoel nodig. Bovendien heb ik behoefte aan verstilling.’ Verbluft wijs ik naar de basgitaren. ‘En dat dan?’ ‘Tja, ik word enorm blij van muziek maken’, zegt hij bijna verontschuldigend. ‘Ik speel in een band. Lekker bassen, bekaf thuiskomen en dan ontprikkelen. Ik heb het allebei nodig.’ Vastbesloten: ‘Ik ga echt proberen om meer van het leven te genieten.’